Świerzbiączka guzkowa - badania kliniczne
Świerzbiączka guzkowa to przewlekła dermatoza, charakteryzująca się uporczywym świądem. Wtórnie do ciągłego drapania przez pacjenta, powstają liczne zmiany skórne – grudki, guzki, nadżerki, strupki, przeczosy czy blizny. Zmiany zwykle początkowo lokalizują się na kończynach górnych i dolnych, ale mogą objąć także tułów i głowę. Najczęściej chorują osoby dorosłe w wieku 20-60 lat, nieznacznie częściej kobiety. Przyczyny choroby nie zostały w pełni poznane. Prawie połowa pacjentów ze świerzbiączką guzkową choruje również na atopowe zapalenie skóry. Inne choroby ogólnoustrojowe związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia świerzbiączki guzkowej to min. cukrzyca, przewlekła niewydolność nerek, choroby sercowo-naczyniowe, celiakia, POCHP, zakażenie HIV, wirusowe zakażenia wątroby czy nowotwory.
Świerzbiączka guzkowa jest dużym obciążeniem psychicznym, a także może powodować zaburzenia lękowe i depresyjne. Obniżenie jakości życia pacjenta wykazuje związek z nasileniem świądu.
Leczenie świerzbiączki guzkowej wciąż stanowi duże wyzwanie i często jest nieskuteczne.